Het werk van Hobie Minnebreuker (1997) uit Oudenbosch draait om de complexiteit van het menselijk lichaam – een beschermend harnas dat ons verbindt, beschermt, maar ook onze kwetsbaarheid onthult. Dit spanningsveld tussen kracht en fragiliteit staat centraal in zijn artistieke werk. Kijk voor een overzicht van Minnebreukers werk op Hobie Minnebreuker Fotografie.
Minnebreuker exposeerde van 3 tot en met 25 mei 2025 in de Salon. In deze solo-expositie toonde Minnebreuker via fotografische etsen zijn artistieke visie op het menselijk lichaam. Daarnaast toonde Minnebreuker voor het eerst nieuw experimenteel werk, dat hij het afgelopen jaar in samenwerking met ontwerper Dirk-Jan Kortschot maakte: ‘Paper Objects’.
“Met mijn beelden wil ik de kijker uitnodigen om na te denken over de manier waarop we het lichaam zien, ervaren en waarderen. In de verhalen die ik vertel, hoop ik een gevoel van herkenning en verbondenheid op te roepen.”
Het lichaam, zoals Minnebreuker het presenteert, is nooit compleet – het is een open vertelling, gefragmenteerd en voortdurend in beweging, zonder definitieve oplossing. De werkwijze van de kunstenaar is even essentieel voor de betekenis van het werk als de beelden zelf. Beginnend met een digitale foto, brengt Minnebreuker het beeld over op een lichtgevoelige plaat, waarna elke afdruk zorgvuldig met de hand wordt geïnkt en geperst. Deze transformatie is niet louter technisch, maar een bewuste conceptuele keuze – een nadruk op het tastbare, het voelbare, het werkelijke.
Door de jaren heen heeft Minnebreuker zich ondergedompeld in experiment en verfijning, steeds op zoek naar nieuwe manieren om de grenzen van het medium te verleggen. Deze zoektocht heeft geresulteerd in een fotoboek, een samenwerking met grafisch ontwerper Suze Swarte, waarin beeld en materialiteit samensmelten tot een gefragmenteerd maar samenhangend geheel.
Met deze diep persoonlijke en tegelijkertijd universeel herkenbare collectie nodigt Hobie Minnebreuker ons uit om het lichaam opnieuw te overdenken – niet als een vlekkeloos ideaal, maar als iets oneindig veel betekenisvollers: een archief van ervaringen, een plek van transformatie en een getuigenis van de schoonheid die schuilt in imperfectie. Het resultaat is niet alleen een indrukwekkend oeuvre, maar een werk dat blijft resoneren – een uitnodiging om terug te keren, opnieuw te interpreteren en anders te zien.
